Amnestie gaat niet over de 2de wereldoorlog.
Onderstaande vrije tribune over het VB-amnestievoorstel werd door Bruno Valkeniers aan De Standaard gepresenteerd. Deze krant weigerde op onduidelijke gronden de bijdrage aan het debat,- nota bene van de partij die het amnestiethema terug op de politieke agenda bracht.
Zopas achtte de Senaat het wetsvoorstel bespreekbaar (en ook niet meer dan dat) van Bart Laeremans om het donkere Belgische hoofdstuk van de na-oorlogse repressie en epuratie af te sluiten. Het was een stemming van Vlamingen tegen Franstaligen, een ongezien feit in de traditie van amnestievoorstellen: het Vlaams Belang dient ze al zo’n 25 jaar in, en tot dusver werden ze altijd verticaal geklasseerd. Tot vandaag dus. De gematigde verklaringen van Vlaamse politici, ook niet-VB-ers zoals Patrick Dewael en Johan Vande Lanotte, dat men moet kunnen vergeven zonder te vergeten, steekt schril af met de paniekerige reacties aan Franstalige kant, én met de clichématige zwart-wit-bedenkingen van een columnist als Marc Reynebeau (DS van 17/5).
Eerst en vooral vormen de rechtstreekse betrokkenen, diegenen die het allemaal hebben meegemaakt, nog maar een kleine minderheid. Vaak zijn zij geen vragende partij meer, omdat elke tegemoetkoming voor hen te laat komt.
Voor ons gaat het in de eerste plaats om een principiële kwestie en een ethisch debat, gestaafd door historische argumenten. Een debat dat een therapeutische betekenis heeft voor heel de rechtstaat en het maatschappelijk weefsel. Wat wij niét beogen, is de geschiedenis van de tweede wereldoorlog herschrijven, en nog minder de misdaden van het nazi-regime vergoelijken, wat de verhitte Belgische francofonie ook moge beweren. Primair gaat het om de excessen die in België hebben plaatsgegrepen na de bevrijding: willekeurige arrestaties, lynchpartijen, schijnprocessen, uitlopend in de burgerlijke uitsluiting van een hele generatie flaminganten, die nadien de zure desem zouden vormen van de naoorlogse Vlaamse Beweging. Men oogst wat men zaait.
De spraakmakende TV-reeks van Maurice De Wilde heeft in de jaren ’80 van vorige eeuw al een genuanceerd-scherp beeld van de collaboratie én van de repressie getekend: de zwarten waren niet zo zwart en de witten niet zo wit. En aan beide kanten waren er idealisten, opportunisten, en regelrechte smeerlappen. Vast staat dat in de dagen, maanden en zelfs jaren na de bevrijding de rechtstaat een hele scheve schaats heeft gereden, en een loopje heeft genomen met wat men vandaag mensenrechten noemt. De Waal en latere eerste minister Pholien vatte in die tijd heel de repressierechtspraak samen als een “justice de rois nègres”. Men was er zich dus heel goed van bewust, maar de trein was niet meer te stoppen: Vlaanderen moest en zou voor eens en altijd uitgezuiverd worden.
Dat brengt me tot de tweede premis die aan de grondslag ligt van het wetsvoorstel. Wie A zegt, moet ook B zeggen. Als de Belgische rechtsstaat de elementaire eerlijkheid kan opbrengen om de na-oorlogse repressie als een ontsporing te kwalificeren, dan ligt het terrein open om de politieke achtergronden te evalueren. Waarom ging men over tot een grootse arrestatiegolf van alle mogelijke figuren uit de Vlaamse cultuurwereld, van schrijver Felix Timmermans tot componist Emiel Hullebroeck,- mensen die bijzonder weinig op hun kerfstok hadden, of zich hooguit beroepshalve wat gebrouilleerd hadden met de bezetter? Ik geef een hint, laat het debat zelf tot een antwoord leiden: zoals in de repressiegolf na de eerste wereldoorlog (toen er van echte collaboratie eigenlijk nauwelijks sprake was geweest), droomde Franstalig België ook in 1946 luidop van een Latijnse cultuurstaat, waarin voor het Nederlands, laat staan het Vlaams-nationalisme, geen plaats was. De roes van de bevrijding vormde het ideale klimaat om deze zuivering te legitimeren. Ook over dit hete hangijzer, dat ons naadloos bij de politieke actualiteit brengt, zal een sereen en open debat dus moeten gaan: over verborgen agenda’s, en het francofoon expansionisme dat de verhoudingen tussen de gemeenschappen van dit land altijd heeft gedetermineerd.
En zo komen we tot de psychodynamiek die aan heel dit amnestieverhaal kleeft,- of beter: het taboe dat op het thema rust,- een taboe dat vooral door francofoon België wordt gecultiveerd. Filosofen zoals Peter De Graeve hebben uitvoerig het democratisch deficit geanalyseerd waarop de Belgische staat berust,- en waar de Vlaamse politici historisch mee voor verantwoordelijk zijn. Zij hebben de meerderheidspositie van de Vlamingen uit handen gegeven, o.m. via de beruchte grondwetsherziening van 1970. De taalpariteit in de ministerraad, de alarmbellen, het cascadesysteem van belangenconflicten, al deze elementen hebben geleid tot een manklopende democratie, die enkel kan gegrondvest worden op een intrinsiek kwaliteitsverschil: Vlamingen zijn met meer, maar ze zijn als volk nu eenmaal achterlijk én gevaarlijk. Economisch boeren ze goed, maar politiek zijn ze ranzig, xenofoob, racistisch. Ecolo-parlementslid Morael bestempelt het politieke Vlaanderen letterlijk als “extreem rot, ongezond en anti-democratisch”. Het pijnlijke is dat ook links Vlaanderen in deze oogverblinding meeloopt. Men voelt constant in het Franstalig discours het parallellisme tussen die pistes: de blijvende ambitie om als minderheid de Vlaamse meerderheid institutioneel te vergrendelen, en de permanente her-culpabilisering van de Vlamingen in het algemeen en het Vlaams-nationalisme in het bijzonder.
En zo blijft de Wetstraat geschaduwd door een negatieve beeldvorming die de Vlamingen altijd opnieuw in het defensief drijft, waarbij de Franstalige media dapper het beeld blijven aanscherpen. Men vergelijke met de situatie van het huidige Duitsland op de internationale politieke scène: niemand wil de Holocaust vergeten, maar niemand wijst Duitsland nog met de vinger, ook Israël niet. Maar de Vlamingen blijven het stigma dragen, ook na meer dan zestig jaar. Tot meerder glorie van de francofone strategie.
In die optiek is en blijft amnestie voor francofoon België uiteraard onbespreekbaar: terwijl Wallonië zich via de terdoodveroordeling van Leon Degrelle gezuiverd achtte van alle blaam, moet de blijvende historische “schuld” van de Vlamingen beklemtoond worden, en handhaaft België zich als duurzaam heropvoedingsproject voor incivieken.
Het francofone dilemma is nu, dat een volwaardig amnestiedebat, uitlopend in de erkenning van de kromspraak en de excessen, inclusief de oorzaken én de gevolgen, mentaal zelfs louterend zou kunnen werken voor de Belgische constructie. En een hoop negatieve energie zou kunnen neutraliseren. Maar tegelijk zou de francofonie daarmee definitief het moreel fundament ondergraven dat haar status van “verlichte minderheid” ondersteunt. Dàt is wat zich nu in de geesten afspeelt, getuige daarvan de aarzeling van Elio di Rupo zelf in deze materie.
Een echt debat zal dus verreikende gevolgen hebben. Zopas heeft het Rwanda-tribunaal in Tanzania een aantal hoge militairen veroordeeld om hun aandeel in de volkerenmoord. Overal willen volkeren in het reine komen met hun verleden. Uiteraard is die genocide van een andere orde dan de Belgische repressie. Maar een waarheidscommissie, gesteld dat ze echt tot op de bodem gaat, lijkt ons zinvol om het amnestieverhaal tot méér te maken dan het zoveelste alibi voor een partijpolitiek steekspel.
Terecht stelt Luc Huyse dat heel deze kwestie in laatste instantie aan het collectief geheugen toebehoort (DS van 18/5). Maar dat ontlast de politieke klasse niet van de opdracht om het debat te openen en deksels van al te lang stinkende beerputten te lichten.
Als Vlaams Belang-voorzitter geloof ik geen seconde dat de Belgische constructie nog een lang leven beschoren is. Maar ook in het post-Belgische tijdperk, in een Vlaamse republiek, zal de gemeenschap recht hebben op introspectie en loutering, over alle ideologische grenzen heen. Zolang deze wonden niet geheeld zijn, en de logica van “de witten en de zwarten” blijft broeien, moeten we er niet aan denken om ons aan Europa en de wereld te presenteren als een eigen cultuurnatie met een eigen collectief bewustzijn.
Bruno Valkeniers
Voorzitter Vlaams Belang
Res Publica 
(Deze tekst schreef ik reeds als antwoord bij uw voorgaand opiniestuk maar deze boodschap past perfect als antwoord bij dit opiniestuk)
Iedereen in dit land is in de fout gegaan. En zodoende heeft niemand in dit land het grote gelijk aan zijn kant staan.
Immers :
1. Vooreerst de “eerste Belgen” met hun droom : “la Belgique sera latine ou elle ne sera pas” en hun superieure gevoelens tegenover een inferieure taal en volk : de Vlamingen.
We werden wel niet vernietigd of immens onmenselijk onderdrukt… maar wel enorm paternaliserend bevoogd… en ergens als slaven, ‘onvrijen’ zeg maar, behandelt… of als de Vlaming als ‘Germaanse neger’… Daar is zeker meer dan één ding voor te zeggen… Hier past geen negationisme of revisionisme van de belgicistische nationalisten. Een “sorry” hierover hebben we tot op heden nog nooit gehoord. Dat zou men het negationisme van het eerste uur kunnen noemen.
2. De ergste misdaad die deze Belgen pleegden was tijdens WO I, in de loopgraven. De franstalige officieren, die geen benedijd woord Nederlands spraken, gaven dus hun bevelen in het Frans. Vlaamse boeren- en arbeiders-zonen die een verplichtte legerdienst vervulden en tijdens die wereldoorlog voor het ‘vaderland’ moesten vechten begrepen de bevelen niet en werden daardoor ‘onbruikbaar’ voor een goed defensieve macht (van een ‘offensief’ zullen we maar zwijgen) dus werden ze in de frontlinies/vuurlinies ingezet als kanonnenvlees. .. of kwamen enorm gehavend uit de strijd (als kreupelen : dat zijn voor sommigen van ons onze grootvaders). Ik zal niet beweren dat de Vlamingen bewust de dood werden ingejaagd door de franstalige officieren én dat dit een bewuste politiek van het Belgische regime was maar als er dan toch doden moeten vallen dan liefst van al geen herrenvolk-mensen van francofone adel maar dan toch liever en dus eerder ‘slaven’, knechten … zeg maar… Tja, de Germaanse neger…
De Duitsers hadden vlug door wat er daar totaal verkeerd liep en maakten “overloopborden” voor de Vlamingen waarbij in feite gesteld werd : ” we schieten niet op jullie… Kom ons maar vervoegen”… De archieven in Duitsland moeten hier zeker archiefmateriaal over hebben. Hoog tijd dus om eens aan Duitse documentaire-makers – die ook heel goed de schuldvraag van het Duitse WO-II vraagstuk in kaart hebben gebracht – te vragen om eens dat deel van de – door Belgie verborgen gehouden – geschiedenis eens wat meer in de aandacht te brengen. En ja : er wordt dus zozijnde ook met de vijand ‘gecollaboreerd’. Tja, met zo’n landgenoten-officieren moet je al geen officiele vijand meer hebben. Deze ‘collaboratie’ heeft dus wel terdege een totaal andere kleur dan die van WO II….
Ik ken de geschiedenis te weinig om de gevolgen van de repressie na de collaboratie tijdens WO I in te schatten. Het is me wel duidelijk dat de repressailles tegen deze Vlaamse ‘collaborateurs’ vanuit die tijd en omstandigheden de gemoederen in de Vlaamse (Front)Beweging hebben doen verhitten… en dat die immens anti-belgisch werden… Allemaal menselijk en heel begrijpelijk, gezien de historiciteit der gebeurtenissen (die sommigen nog steeds niet gezien willen hebben)… Tja, blindheid he… (=negationisme van het tweede uur)…
En dan gebeurt het : datgene wat ik de overcompenserende/overacting-revanche-reactie van de Vlaamse beweging zou willen noemen… Een aanvankelijke totaal verdedigbare ontvoogdingsbeweging gaat zich nu waarlijk compromitteren met politieke signaturen waar het veel beter nooit iets mee te maken zou gekregen hebben : fascisme en nazisme (in verschillende derivaten).
3. Nu gaat dus het V-Vlaanderen in de heel grote fout en bedrijft het daarna ook al een immens negationsime en revisionisme… Dat kan dan het negationisme van het derde uur genoemd worden. In feite geeft de WO-II collaborerende Vlaamse Beweging hiermee het Belgische regime een soort post-factum alibi van haar eigenste pre-WO-II misdrijven tegen het Vlaamse volk (en haar negationismen van het eerste en het tweede uur).
De Vlaamse Beweging identificeert zich met het Duitse volk dat na het Verdrag van Vichy (zeg ik het juist?) gezamelijk gestraft wordt, in wachtrijen staat om voedselbonnen én voedsel te verkrijgen. Als je vandaag de Hasselaars collectief straft ontstaat “de Hasselaar” of hetzelfde met “de Gentenaar”… of “de Hofstadenaar”… Het ‘collectief straffen’ is anisch een immens gevaarlijke ‘strategie’ die nu net een soort ‘groepsmythe’ creeert… en die enkel maar waanzin kan doen ontstaat t.t.z. een nieuwe oorlog… Nazi-Duitsland zoekt en vindt een zondebok : de Jood… en creeert de mythe over de samenzwering van de Joden tegen Duitsland. In feite is het Duitsland zelf dat de samenzwering is. Dat hebben moderne Duitsers allemaal haarfijn uitgezocht. Ik herhaal maar wat zij daarover zeggen. Ook WO-II collaborerende Vlamingen hebben op Joden gejaagd. Zoveel blijkt toch uit degelijk wetenschappelijk onderzoek daarover. Ik las diensaangaande vandaag een ontzettend interessant artikel in De Morgen… Ook het Belgische regime liet de jacht op de Joodse medemens ook al begaan… en in het Verenigd Koninkrijk en de VSA waren die joden zonder aanzien en zonder centen ook al niet welkom… En inderdaad : Wallonie zat ook met een Leon Degrelle en de rex-isten waarmee ze na WO II komaf hebben gemaakt om alzo Wallonie te zuiveren.
De francofone Belgen wentelen zich nu in de rol van het arme Zuiden, met madame Non als een soort Robin Hood die de schatkist van het boze Zwarte Wolven-Vlaanderen leegplundert en hierbij steeds haar eisen kan stellen, als een minderheid een heel lange en sterke vinger in de pap heeft van hoe Vlaanderen zich politiek moet gedragen…
Maar terug even naar de Vlaamse Beweging en haar ontvoogdingsstrijd en plots die enorme verharding. Diensaangaande dient te worden gesteld : wie ooit naar de wapens grijpt – of dat nu een oorlog is of een burgeroorlog of als terrorisme – verliest zijn onschuld en verliest zijn ‘grote gelijk’. Men wordt dan hypocriet en ziet alleen het eigen leed en het eigen slachtoffer–isme en men wordt blind voor het onrecht en de onmenselijkheden die begaan werden vanuit de eigen groep. Negationisme en revisionisme is blijkbaar overal schering en inslag. Want laten we intussen ook maar eens heel eerlijk zijn dat nazisme, fascisme, communisme en het liberaal-kapitalisme zich immens bezondigen aan de mensenrechten.
Als het eigenbelang in het gedrang komt, verworden mensen tot… monsters! Het nazisme/fascisme kende haar concentratiekampen en holocaust, het communisme kende haar goelags/werkkampen en zorgde ervoor dat families artificieel maar doelbewust georchestreerd uiteen gerukt werden (en was er al evenmin vies voor om totale generaties op te willen offeren voor hun utopie of – beter gezegd haar dystopia…) en het zwartboek van het liberaal-kapitalsime moet nog geschreven worden (of werd intussen al geschreven?)…
Als morgen het drinkwater als het nieuwe kristallijne goud van de wereld wordt dan zullen velen hun maskers afleggen en zal het gelaat grillig-grimmige trekken van de cryptonazi gaan vertonen.
Terug naar WO II en de Vlaamse collaboratie : de Vlaamse beweging begint de eigen volksaard, identiteit te religiseren’… het Vlaamse volk wordt ergens een bijna godheid ansich… met een bijhoreden romantiek en rituelen… Het is diensaangaande interessant om te zien hoevele groupuscules in de Vlaamse beweging met WO-II dito nazismen affiniteiten – na WO-II – zo hun eigen ‘roots’ gaan claimen… Bij de enen is dat het Graafschap Vlaanderen, voor anderen is dat Bourgondie, nog anderen zien hun heil in Vlaanderen als Gouw van het Derde Duitse Rijk, sommigen menen dat ze zelfs iets gemeen hebben met de Viking stammen… Ik vind het altijd bizarre hoe artificieel deze keuzes van die zogenaamde ‘roots’ zijn… Er wordt daarbij een tijdperk bevroren en als ideefix uitgeroepen tot ‘wortels’ van de eigen volksgroep… Bloed en bodem, sterk ras, sterk leiderschap : je hebt direct de perfecte cocktail van een fascistisch racisme. Als je dan toch zo wilt denken, doe het dan consequent goed… Dan stammen we allemaal van eenzelfde oermoeder af, ergens in Afrika… Tja, dan toch de Vlaming als Germaanse neger, he!… En waarom niet? Ik heb het altijd jammer gevonden dat de vroege Vlaamse Beweging – toen ze nog baadde in een zekere onschuld – de zwarte broeder niet tot zijn innigste bondgenoot heeft gemaakt… dat wil ik nu ook nog steeds : daarom mijn voorliefde om gemenebesten te gaan vormen met alle Multatuli-volkeren in de wereld… die ergens nog ‘onschuldig’ zijn…
U weet waar ik naartoe wil. Juist : na WO II ziet het francofone Belgie zijn kans schoon om haar eigen misdrijven vanaf het ontstaan van Belgie tot de jaren ’30 van de XX-ste eeuw – jegens het Vlaamse volk te doen ‘vergeten’… door steeds maar heftig en driest steeds de Vlamingen als nazi’s te gaan beschimpen… Ruikt dat ook al niet ergens naar een ‘onverwerkt verleden’ en naar ‘negationsime’ en naar een poging tot een soort ‘revisionisme’ om daarmee ergens de Vlaamse Beweging retro-actief al ergens van nazisme te willen beschuldigen (massammoordenaars, zeg maar)… om daarmee de iegen misdrijven ‘surreaal’ in een onwezenlijk daglicht te stellen… vandaar misschien het Belgische surrealisme…
Is dat niet een te doorzichtige – én veel te gemakkelijke reden – om een eigen diepgewortled Frans superiorieitsdenken (de pancarte van die Waalse dame op de SHAME-beweging hierbij indachtig (‘Vlamingen, ken uw plaats met uw achterlijk taaltje’ : zo stond het er niet letterlijk geschreven maar daar komt het op neer) weg te rationaliseren of te verdoezelen en ergens te doen ‘vergeten’, zeg maar?
Vlaanderen wordt met de collaboratie van WO-II met nazi-Duitsland weerom collectief bij de zondebok gezet… Tja, de menheid heeft toch iets met het zoeken van zondebokken… waarbij de pot de ketel verwijt dat hij zwart ziet… Het is voldoende om Nederlands te spreken in Brussel en in de Vlaamse rand – die systematisch gekoloniseerd wordt – om het etiket van extremist, flamingant, fascist, ja…nazi – naar het hoofd geslingerd te krijgen. Ik heb dat gevoel al sinds dat ik kind was (ik heb 44 jaar in Brussel gewoond in vier verschillende gemeenten)… Het leek wel alsof ik een ruit ingooide als ik gewoon mijn eigen moedertaal in de stad waar ik geboren was en opgroeide op straat en in de winkel durfte te spreken… Is dat normaal? is het nromaal dat je je als kind dan bijna een ‘extremist’ voelt… Ja, dat soort van culpabiliserend triggeren gaat heel diep…
De francofone expansiemachten in Brussel (dat zijn niet de ‘Walen’) betrachten vandaag dat zij morgen in de Vlaamse rand van Brussel het statuut van minderheid krijgen. Wat ze er niet bij zullen zeggen is dat het een minderheid van kolonisten betreft die deze streek willen inpalmen en waarbij je dan als Wezembeek-Oppemaar moet ondergaan dat je in je eigen gemeente als ‘salle Flamand’ wordt uitgescholden omdat je in een winkelketen gewoon nog steeds te streektaal – het Nederlands – spreekt. Eénmaal dat deze gebieden volledig verfranst zijn gaan ze zeggen tegen die Vlamingen : ‘parler Francais’… (in plaats van dat domme taaltje ‘si locale’)… Gaan ze in één adem dan ook de rechten van de tot minderheid gebrachtte Vlamingen in eigen streek te gaan verdedigen of gaan ze het recht opeisen om die mensen ‘salle Flamand’ te mogen blijven noemen? Of is Belgie nu eenmaal het land dat onderdrukkingsrechten aan één groep toelaat en het recht op serene verdediging van die grond – jammerlijk steeds teveel bevochten door de ‘verkeerde groepen’ – steeds in een nazi-daglicht wenst te stellen… Het feit dat het alleen dan vooral dat soort van groupsucules zijn bemoeilijkt geheel deze zaak nog alleen maar…
Zo is het wel heel gemakkelijk om de misdrijven van dat oubollige Belgique à papa jegens Vlaanderen te continueren… Zal het hen lukken om dat onder auspicien te doen van de EG? Ik ben echt wel benieuwd.
Niemand gaat vrijuit. Zo eenvoudig is het. Iedereen heeft boter op het hoofd. Iedereen zou eens best diep in het eigen hart kijken en eens SORRY moeten zeggen. Kan men dat? Wil men dat? Of plooit iedereen liever terug op het eigen slachtofferdom en diem dito het eigen negationisme en eigen revisionisme?
Is het koningshuis in staat om zich op de borst te kloppen?
Zijn de rabiate francofone machten in hun ‘Brusxelles’ hiertoe in staat?
Is het Vlaams Belang in staat om eens haar uitsluitingspolitiek te gaan stopzetten dat er in feite voor gezorgd heeft dat vooral Vlaanderen zelf zich tegen een Onafhankelijk Vlaanderen keert…
Dat is de Paradox van het Vlaams Belang… Met haar zweeppartij-functie heeft ze een cordon rond zichzelf doen ontstaan en zorgt het tot op vandaag ook voor een soort belgitude van de andere Vlamingen die hierin zeker niet mee willen en die tot enorme platitudes bereid zijn om Vlaanderen haar schuldaflossing wegens WO-II collaboratie te laten betalen, afgedwongen door het zuiden van dit land waarbij het toch maar passend zou zijn ook hier een toontje lager te zingen… Maar wanneer gaat het Vlaams Belang de échte zwarte medemens eens tegen de boezem aandrukken of zijn het toch nog steeds nu nét die rare en nare ideologieen à-la-Jef van de Wiele (omtrent de zuiverheid van het bloed) die de VB-ers maken tot wie ze blijken te zijn…
Wanneer gaan de nazaten van de na de WO-II geslagenen binnen de Vlaamse Beweging zichzelf bevrijden van hun eigenste demonen inzake discriminaties/heimelijk verdoken rascismen waarmee ze – keer om keer – een deel van haar kiezerskorps bedriegt…
En wanneer gaat een bepaald deel van het V-Vlaanderen eens het te irrendentisch N-Vlaanderen met Brussel én Wallonie (en liefst ook nog Luxemburg = lijkt wel de droom van het Verdinaso van Joris van Severen) voorgoed loslaten… In dat opzicht is de visie in Plan X heel revolutionair totaal anders!
Niemand in dit land leert uit de fouten van het verleden : om ‘dood te vallen’, zo’n mentaliteit!
Ik blijf het zeggen : EERST EEN COLLECTIEVE, SIMULTAAN-MUTUALE SCHULDERKENNING JEGENS ELKAAR EN DUS EEN GEBAAR VAN VERZOENING én dan “LA BELGIQUE SERA COMME LA SUISSE OU ELLE NE SERA PLUS” of anders wordt het finaal echt wel ooit een onvermijdelijk t.t.z. dan wal het back-up Plan X in voege moeten treden… met een EG die hier met kordate hand orde op zaken moet komen stellen en elkeen een blaam geeft we de oortjes nog lang rood van zullen gloeien…
De voorliggende tekst werd geschreven door een “zoon van een vader” die in Breendonk II ten onrechte vastzat en die aldaar noch herkend werd als een VNV-er, noch als een de DeVlag-er, noch als een Verdinso-man… en zodoende met de nek bekeken werd als een spion van de Belgische staatsveiligheid… en hoogst waarschijnlijk nooit echt au serieux werd genomen in die Vlaamse Beweging… Finaal was hij ook maar een niemandal. Wat stelde hij voor? Wie representeerde hij? Hij had geen macht, noch aanzien en behoorde tot geen enkele club : dus was hij maar een quantité négligable, iemand die je al evengoed kan negeren…
Neen, mijn vader heeft zich in de laatste jaren van zijn leven ingezet voor de verzoening en maakte een eindwerk over Breendonk II maar is onder de ‘druk der omstandigheden’ in 2002 gestorven. Hij was in Belgie én in de Vlaamse Beweging in feite nooit echt welkom : hoe was een Moeial.
Welnu, die fakkel heb ik nu eventjes van hem overgenomen.
“Plan U” is een definitief antwoord van een ‘zoon aan zijn vader’… een vader die verzuurt, verbittert en enorm gerancuneert door het leven na WO II is getrokken – om waarlijk ziek van te worden – en om dus nu 35 jaar later – deze tekst neer te zetten in de hoop dat één of andere lucide journalist haar oppikt… en letterlijk of met eigen woorden bekommentarieren zal in zijn krant of tijdschrift. Het zal – hoe dan ook – een tijdsdocument zijn en worden.
In een man zoals PJean herken ik echt wel mijn vader : te vlug op zijn paard zittend, alleen de eigen gekwetsheden ziende, voor het andere vooral blindzijnde en het woord ‘verrader’ op de lippen dragend… Ik begrijp u wel, omdat ik mijn vader begrepen heb, maar ben er het finaal niet mee eens.
Het Vlaams Belang zou ook eens heel goed en diep in het eigen hart moeten kijken. Met jullie soort politiek – gevoerd vanaf jullie ontstaan en die steeds tegen iets of iemand of een groep gericht is – hebben jullie de eigen groep in een soort quarantaine geplaatst en vele Vlamingen een belgitude gevoel gegeven waar ze zich heel zeker niet bijster goed bij voelen.
Niemand gaat vrijuit, mijnheer Valkeniers.
Kunnen Vlaams Belangers wel vergeven?
Het Belgische probleem is complex en tezelfdertijd heel eenvoudig van zodra je met de ogen van een analyst kijkt die finaal – in een soort rotonde-gang – elkeens advokaat speelt en tevens ook van elke groep optreedt als hun ergste advokaat van de duivel… en finaal ergens concludeert. “In Belgie heeft niemand gelijk”… Maar zoiets mag zeker nooit hardop gezegd worden. Deze tekst zal in dit vergeethoekje van het WWW verkruimelen … Of moet ik het noemen : een vergeetput?
Nemo
zie ook Plan X – door de Vlaamse pers én ook ergens door V-Vlaanderen gecensureerd of immens stilgehouden – of vraag het op via :
Plan.X.Belgica.Crisis.Solution@gmail.com
dat als boodschap waarschijnlijk eenzelfde lot wacht als voorliggende tekst en enkel ooit eens zal worden opgerakeld (of ontdekt) bij het ADVN nadat er in dit land – ik weet niet wat nog allemaal – intussen zal zijn gebeurd.
Het “Verdrag van Versailles”, bedoelde ik…
Van bovenstaande reactie versta ik eerlijk gezegd geen jota. Moet deze webstek nu echt gebruikt worden voor persoonlijke terapeutische ontboezemingen?
Ik vind de tekst van Valkeniers zeer to the point. Prima verwoord, en niet doordrammerig. Ver van elk negationisme dat vroeger wel eens aan zijn partij kleefde, zet hij de zaken scherp en confronteert de Belgische staat met een donkere bladzijde in zijn geschiedenis.
Natuurlijk zal die amnestiewet er niet komen. Dat is ook niet nodig. Het initiatief van het Vlaams Belang kadert vooral in de doodstrijd van die Belgische staat zelf, en het edele streven om die doodstrijd niét te rekken.
Niet relevant? Het ‘geweten’ van Vlaanderen, het etiket dat ze zich zo gaarne geven, toont nog maar eens aan hoe ‘relevant’ ze zelf nog zijn.
De ‘ons kent ons’ metaliteit, niet waar?
Een zeer relevante tekst….
Nemo Xeno,
M.i. gaat u in uw reactie behoorlijk zwaar door de bocht door te stellen dat ‘iedereen in de fout is gegaan’. Ik vind dergelijke uitspraak een zware belediging.
Normaal lees ik uw reacties met interesse, voor mij mag iedereen zijn mening zeggen en uiten, no problems, maar IEDEREEN beschuldigen van fout te zijn gegaan kan niet.
Mijn ouders waren géén politiekers en zeker géén verraders, het verschil tussen politiekers en verraders is minuscuul klein als er al een verschil zou bestaan.
Gelieve u te richten naar de echte verraders die er garen uit gespind hebben.
Niemand gaat vrijuit. Zo eenvoudig is het. Ik zal dat tot vervelens toe blijven herhalen, tot spijt van wie zulks benijd. U bent dan één van hen. begin er maar aan te wennen, zou ik zeggen.
Iedereen zal zijn onhebbelijkheden moeten staken, zowel de Belgicistische nationalisten met hun negationismen en revisionisme alsook de Vlaams-nationalisten met hun negationismen en revisionismen.
Ik beschuldig niemand als specifieke, concrete persoon. In al mijn geschreven teksten haal ik nooit uit naar een concrete persoon. Kan u hetzelfde zeggen? Misschien wel… Goed dan voor u. Ik hekel enkel maar algemene attitudes van mensen en hun groupuscules.
Ik stel enkel maar vast hoe de ene de andere in de rol van de ultieme demon duwt. En dat is niet de sfeer waarin een sereen amnestiedebat kan aanvatten. Met alleen het “grote gelijk aan de eigen kant” én alleen het erkennen van het eigen leed kom je nergens.
Die strategie van de Walen, dat benadrukken van ons fout zijn in de oorlog, die heb ik altijd al aangevoeld, maar nooit onder zoveel woorden kunnen brengen. Ik ben die zogezegde morele superioriteit van de Franstaligen kotsbeu.
Is het finaal allemaal geen constante botsing van twee superioriteits-voelende gemeenschappen die elkaar blijvend betriggeren en elkaar blijkbaar niet kunnen vergeven in een revanche-slag die al veel langer dan 180 jaren in deze contreien woedt?
Niemand kan de eigen fouten toegeven en iedereen meent het grote gelijk alleen maar aan de eigen zijde te hebben staan waardoor elkeen zich vergenoegzaamt kronkelt in de eigen mooie rol (die ze in hun eigen ogen spelen) en het eigen grote gelijk en daarbij in de andere alleen maar “de verkeerde” ziet, diegenen die eenzijdig totaal en alleen dus in de fout is gegaan…
Intussen is het wel juist dat Franstalig Belgie in het psychologische voordeel zit én potentieel telkens weer opnieuw politiek én ook wel letterlijk ‘munt slaat’ uit datgene waarmee ze Vlaanderen – samen ergens met de buitenwereld – in een psychosyndromatische dwangbuis dito nijptang-kneep in toom houdt… haar intussen een “redemption” opleggend die enerzijds een enorme weerbarstigheid doet ontstaan bij het V-Vlaanderen én anderzijds tot de grootste platitudes aanleiding kan geven van een Vlaanderen dat veel beter vanuit zichzelf kordaat afstand neemt van een zwart verleden.
Zolang Francofoon Belgie – dat ook terdege in het krijt staat bij Vlaanderen – deze malafide rol blijft spelen van een soort “meerdere” die rechter speelt in een spel waarin één partij én rechter én partij is dan zal dit land niet duurzaam uit de impasse komen. Zelfs als er nu een ‘oplossing’ uit de bus komt dan zal dat weerom leiden tot een nog veel diepere maleise. Immers : de grondoorzaak wordt nooit geremedieerd.
Met name : dit land gaat – hoogst waarschijnlijk – aan dit soort van onwil en onvermogen volledig ten gronde omdat het geen gemeenschappelijk project- buiten datgene wat ze afzonderlijk al tezeer belichamen – kan dragen.
Als er compromissen worden gesloten zal het nooit genoeg zijn… en dan zal finaal dit land bankroet zijn en zal er misschien gesteld worden : ‘wij niet maar jullie ook niet’…
Als dit land danig zou transformeren als een soort Nieuw-Zwitserland – zelfs met een totaal nieuwe naam, nieuwe vlag en zelfs een nieuw volkslied kan het misschien nog een nieuwe levensadem krijgen… maar zolang het hart en de ziel niet verandert is deze naams-, vlag- en volkslied-verandering niets meer dan een enorme idiotie en facade…
Dit land is immers wat het maar is – een historische vergissing – en zal leven en sterven in het teken van datgene waartoe het ooit werd gemaakt, nml. een wraak van de Franstaligen tegen de Nederlanden pre/post-anno 1830 en dit in samenwerking van diegenen die intussen ook gebaad waren bij de vorming van die nieuwe bufferstaat anno 1830 (cfr. de landen die concreet werden betrokken bij de vorming van dit koningshuis diro rijk).
Finaal zal men moeten inzien dat er zo goed als geen andere uitweg is dan zoiets zoals Plan X, maar dan Plan Y of Z genoemd “zonder dat het ooit één enkel allussie zal maken naar een uitgetekend plan anno 2011 én wat finaal ook niet hoeft of belangrijk is.
Finaal zal men inzien dat er zich een nieuwe geopolitieke hertekening opdringt door de dynamica der samenlopende gebeurtenissen die van uit zichzelf niet de oplossing aanbieden.
Er zal evenweg nog een lange weg te gaan zijn vooral én Vlaanderen én Francofoon Belgie erkentelijk gaan zijn tegenover hun historisch gemaakte fouten.
NIEMAND IN DIT LAND HEEFT GELIJK WAARDOOR DE CHRONISCHE VALSHEID VRIJ SPEL BLIJFT HEBBEN.
Dit land staat in een enorme patstelling, zoiets als een schaakspel waarin niemand wint en in feite REMISE moet worden gevraagd.